Πλατυγιάλι Αστακού: Άλλο ένα παραμύθι με δράκοντες;
Να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι επιθυμούμε όλοι οι εξαγγελίες – για μια ακόμη φορά – σε σχέση με το Λιμάνι στο Πλατυγιάλι Αστακού να έχουν βάση και να λάβουν σάρκα και οστά, όσον αφορά τουλάχιστον την μονάδα υγροποιημένου φυσικού αερίου. Με αφορμή όμως σχετική ερώτηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα προς... τον Πρωθυπουργό της χώρας, πολλά και αναπάντητα ερωτηματικά προκύπτουν. Το ζήτημα του ενεργειακού σχεδιασμού της χώρας είναι κεφαλαιώδες και δεν μπορεί να “επιταχύνεται” με διαδικασίες κατεπείγοντος. Από τις απαντήσεις των Υπουργείων Περιβάλλοντος και Εξωτερικών, αλλά και της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, προκύπτει με σαφήνεια ότι δεν υπάρχει κανένας κεντρικός ενεργειακός σχεδιασμός για την ασφαλή ένταξη του θερμοηλεκτρικού σταθμού Αστακού στο τοπικό περιβάλλον. Η έκτη έκθεση του WWF Ελλάς για την «εφαρμογή της Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας», επισημαίνει ότι «το LRG είναι καύσιμο υψηλής επικινδυνότητας και προφανώς ρυπογόνο»! Να θυμίσουμε εδώ – για τους εκπροσώπους της Τ.Α. και των κοινωνικών φορέων – ότι στο Περιφερειακό Σχέδιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, χαρακτηρίζεται η περιοχή ως «βιομηχανική εμπορική και επιχειρηματική», ενώ το Λιμάνι χαρακτηρίζεται ως «ειδικό Λιμάνι εμπορευματικών μεταφορών με διεθνή προοπτική και σε συμπληρωματικό ρόλο με το λιμάνι Πατρών». Κατ’ επέκταση από κανένα θεσμοθετημένο κείμενο δεν προκύπτει η μετατροπή του Αστακού σε επίκεντρο ενεργειακών δραστηριοτήτων και μάλιστα με εγκαταστάσεις στην ανώτατη κατηγορία επικινδυνότητας και ασφάλειας. Ποικίλες τέλος ερμηνείες μπορεί να αποδοθούν στο γεγονός ότι το πάνω χέρι στην διαφαινόμενη επένδυση έχει ο Νίκος Σεφερτζής, πρώην επικοινωνιακός σύμβουλος του Πρωθυπουργού και κολλητός του αδερφού του Νίκου…
Τα πολιτικά και επιστημονικά ερωτήματα είναι πολλά και ζητούν απάντηση: º Γιατί αλλάζει άρδην ο περιφερειακός και χωροταξικός σχεδιασμός στην περιοχή; º Η ανάπτυξη ήπιων μορφών ενέργειας, τι σχέση έχει με μονάδα ηλεκτροπαραγωγής με καύσιμο LFG, προϊόν επεξεργασίας πετρελαίου; º Πότε αναφέρθηκε ο Αστακός στην Εθνική Ενεργειακή Στρατηγική, καθότι ουδέποτε δεν υπήρξε τέτοια; º Η προσπάθεια σύγκρισης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα της συγκεκριμένης μονάδας με τις αντίστοιχες εκπομπές λιθανθρακικής που πρόσφατα έχει σχεδιασθεί, δεν αποδεικνύει το μέγεθος της ρύπανσης που θα προκληθεί; º Οι ειδικοί εναέριοι ρύποι που παράγει το LFG και η επικινδυνότητα αποθήκευσης των αερίων, τόσο κοντά σε κατοικημένη περιοχή, δεν αποτελεί πρόβλημα; º Δεν θα υπάρξει διατάραξη της θερμικής ισορροπίας στην περιοχή και της θάλασσας, όταν μεγάλες ποσότητες υδρατμών που θα εκπέμπονται από τις εγκαταστάσεις θα αυξήσουν την θερμοκρασία και θα αλλάξουν το τοπικό κλίμα; Ζητούνται λοιπόν απαντήσεις. Γιατί μπορεί η καύση κατά ορισμένους να παράγει νεράκι, μπορεί κάποιοι να “στοχοποιούνται” ότι αντιδρούν κάθε φορά που “κάτι” φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά και κάποιοι πρέπει να λάβουν το μήνυμα: Η εξαγωγή ρύπων, επιστρέφεται, ας βρουν άλλους αποδέκτες. Από παραμύθια με δράκοντες χορτάσαμε πλέον, 25 χρόνια τώρα…
Πλατυγιάλι Αστακού: Άλλο ένα παραμύθι με δράκοντες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι επιθυμούμε όλοι οι εξαγγελίες – για μια ακόμη φορά – σε σχέση με το Λιμάνι στο Πλατυγιάλι Αστακού να έχουν βάση και να λάβουν σάρκα και οστά, όσον αφορά τουλάχιστον την μονάδα υγροποιημένου φυσικού αερίου. Με αφορμή όμως σχετική ερώτηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα προς... τον Πρωθυπουργό της χώρας, πολλά και αναπάντητα ερωτηματικά προκύπτουν.
Το ζήτημα του ενεργειακού σχεδιασμού της χώρας είναι κεφαλαιώδες και δεν μπορεί να “επιταχύνεται” με διαδικασίες κατεπείγοντος. Από τις απαντήσεις των Υπουργείων Περιβάλλοντος και Εξωτερικών, αλλά και της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, προκύπτει με σαφήνεια ότι δεν υπάρχει κανένας κεντρικός ενεργειακός σχεδιασμός για την ασφαλή ένταξη του θερμοηλεκτρικού σταθμού Αστακού στο τοπικό περιβάλλον. Η έκτη έκθεση του WWF Ελλάς για την «εφαρμογή της Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας», επισημαίνει ότι «το LRG είναι καύσιμο υψηλής επικινδυνότητας και προφανώς ρυπογόνο»!
Να θυμίσουμε εδώ – για τους εκπροσώπους της Τ.Α. και των κοινωνικών φορέων – ότι στο Περιφερειακό Σχέδιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, χαρακτηρίζεται η περιοχή ως «βιομηχανική εμπορική και επιχειρηματική», ενώ το Λιμάνι χαρακτηρίζεται ως «ειδικό Λιμάνι εμπορευματικών μεταφορών με διεθνή προοπτική και σε συμπληρωματικό ρόλο με το λιμάνι Πατρών».
Κατ’ επέκταση από κανένα θεσμοθετημένο κείμενο δεν προκύπτει η μετατροπή του Αστακού σε επίκεντρο ενεργειακών δραστηριοτήτων και μάλιστα με εγκαταστάσεις στην ανώτατη κατηγορία επικινδυνότητας και ασφάλειας. Ποικίλες τέλος ερμηνείες μπορεί να αποδοθούν στο γεγονός ότι το πάνω χέρι στην διαφαινόμενη επένδυση έχει ο Νίκος Σεφερτζής, πρώην επικοινωνιακός σύμβουλος του Πρωθυπουργού και κολλητός του αδερφού του Νίκου…
Τα πολιτικά και επιστημονικά ερωτήματα είναι πολλά και ζητούν απάντηση:
º Γιατί αλλάζει άρδην ο περιφερειακός και χωροταξικός σχεδιασμός στην περιοχή;
º Η ανάπτυξη ήπιων μορφών ενέργειας, τι σχέση έχει με μονάδα ηλεκτροπαραγωγής με καύσιμο LFG, προϊόν επεξεργασίας πετρελαίου;
º Πότε αναφέρθηκε ο Αστακός στην Εθνική Ενεργειακή Στρατηγική, καθότι ουδέποτε δεν υπήρξε τέτοια;
º Η προσπάθεια σύγκρισης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα της συγκεκριμένης μονάδας με τις αντίστοιχες εκπομπές λιθανθρακικής που πρόσφατα έχει σχεδιασθεί, δεν αποδεικνύει το μέγεθος της ρύπανσης που θα προκληθεί;
º Οι ειδικοί εναέριοι ρύποι που παράγει το LFG και η επικινδυνότητα αποθήκευσης των αερίων, τόσο κοντά σε κατοικημένη περιοχή, δεν αποτελεί πρόβλημα;
º Δεν θα υπάρξει διατάραξη της θερμικής ισορροπίας στην περιοχή και της θάλασσας, όταν μεγάλες ποσότητες υδρατμών που θα εκπέμπονται από τις εγκαταστάσεις θα αυξήσουν την θερμοκρασία και θα αλλάξουν το τοπικό κλίμα;
Ζητούνται λοιπόν απαντήσεις. Γιατί μπορεί η καύση κατά ορισμένους να παράγει νεράκι, μπορεί κάποιοι να “στοχοποιούνται” ότι αντιδρούν κάθε φορά που “κάτι” φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά και κάποιοι πρέπει να λάβουν το μήνυμα: Η εξαγωγή ρύπων, επιστρέφεται, ας βρουν άλλους αποδέκτες. Από παραμύθια με δράκοντες χορτάσαμε πλέον, 25 χρόνια τώρα…